Gewaagde expeditie naar hoge verticale granietwand

Changabang (6864m) is een prachtberg. Op de foto hierboven is het de rechter top. Hij wordt de verticale Engelse mijl genoemd vanwege zijn compacte, 1600 meter hoge, verticale granieten Noordwand. Dit is de Himalaya-testpiece waaraan andere Himalaya-klimtochten worden afgemeten. Sinds de eerste beklimming in 1974 door Doug Scott, Martin Boysen, Chris Bonington en Dougal Haston zijn er minder dan 10 teams succesvol geweest. Zonder enige twijfel kan gesteld worden dat Changabang thuis hoort in de categorie ‘’s werelds moeilijkste bergen’. Het was ons doel deze 1600 meter verticale Noordwand te beklimmen.

Er zijn een paar boeiende boeken verschenen over de Changabang. Het bekendst is Shining Mountain van Peter Boardman, opgenomen in de Boardman Tasker Omnibus. Ook een doorgewinterde Himalaya klimmer als Mick Fowler kreeg het op de Changabang te zwaar te verduren. In onderkoelde stijl beschrijft hij de beklimming van Changabang in zijn artikel “A touch too much?” dat is opgenomen in zijn boek On thin ice.

Nederlandse Changabang Expeditie

Na de succesvolle beklimming van Thalay Sagar werd er al snel gedroomd over Changabang. In het najaar van 2005 vertrokken Andreas Amons, Mike van Berkel, Cas van de Gevel en Melvin Redeker naar de Himalaya met de 1600 meter hoge noordwand van Changabang als doel.

Het ervaren team had de expeditie minutieus voorbereid. Eenmaal in India werd er een enorme inspanning verricht om al het klimmateriaal en proviand naar de voet van de Changabang te sjouwen. Het team genoot van die inspanning en de wilde omgeving. Gezamenlijk , als vrienden en als team, een droom verwezenlijken is juist het mooie van expeditieklimmen.

Verloren van de natuur

Sneeuwvlokjes dwarrelen langs het graniet.  Rivieren van sneeuw stromen uit de wand. De grens tussen spindrift en lawines vervaagt. Om te voorkomen dat de sneeuw ons die nacht volledig inkapselt, kruipen we ’s nachts een paar keer ons hangtentje uit om de sneeuw weg te scheppen.

“Jongens, kom maar snel naar beneden en neem de portaledge mee. Dit zou wel eens het eind van de expeditie kunnen zijn”, roept Mike ’s ochtends koeltjes door de radio. “En laat  even weten wanneer jullie afdalen, dan proberen we jullie te volgen”. We horen grote lawines, soms akelig dichtbij. Door de mist kunnen we ze niet zien. Ik zoek radiocontact: “Mike en Cas, de pleuris is hier uitgebroken! We moeten zo snel mogelijk weg hier! Radiostilte. We sporen heupdiep door de sneeuw. Met een zachte ‘whoeemm’ trekt er een scheur in het sneeuwdek. “Traverseer naar de minst steile flank!”, roep ik naar Andreas. Een paar minuten later raast er voor ons een grote lawine naar beneden. Over deze lawinekegel bereiken we, veel lager, de veilige helling. Cas en Mike komen ons tegemoet.

Dag en nacht blijft het sneeuwen. We ontmantelen ons kampje. Gezamenlijk met het Engelse team dalen we af. Kilometers van ons vandaan, valt uit een 2400 meter hoge flank van de Saf Minal een lawine. Even later staan we minuten lang met capuchon op in de wolk ijzel die door de lawine werd voortgestuwd. Natuurgeweld dat ieder voorstellingsvermogen te boven gaat. Zeven man sterk, hebben we ruim negen uur nodig om het basiskamp te bereiken.

Onze permit loopt af. De omstandigheden laten sowieso geen nieuwe toppoging toe. Daarmee eindigt de expeditie. We hebben geen faire kans gehad. Ik voel me rot omdat we hebben verloren van de natuur. Ik voel me intens gelukkig omdat we hebben geknokt en alles hebben gegeven. Wat een prachtige expeditie was dit!

Terugblik van Melvin op de expeditie

Ondanks alle tegenslag en het slechte weer, was de Changabang Expeditie een prachtige ervaring. De gedreven groep klimmers heeft alles gegeven wat mogelijk was. Ook de getrainde tactiek werkte goed. De kans op een succesvolle beklimming van de Changabang blijft voor alle klimteams uiterst klein. De fijne contacten met de bevolking uit de Gahrwal Himalaya maakte de expeditie tot een bijzondere en rijke ervaring.