In het vroege voorjaar banjert een vos over de sneeuwvrije alpenweide, op zoek naar voedsel. De vos heeft zijn wintervacht nog. Gran Paradiso Nationaal park.
Overlevingskunstenaar
’s Nachts hoor ik geritsel in de voortent. Even later het geluid van een vallend pannetje. De volgende ochtend vind ik naast mijn tent verpakkingsmateriaal van mijn repen. Langs de beek vind ik de pan terug, keurig schoongelikt. “Dit is het werk van een vos”, zegt de breed lachende campingbaas.
De volgende avond lig ik muisstil in mijn tent. Mijn camera staat op z’n statief, mijn hand ligt op de ontspanknop. In de voortent heb ik wat lekkernijen uitgestald. De vos krijgt mijn restjes pasta en ik een foto. Een faire deal, vind ik zelf. Die nacht ben ik bij ieder geluidje gespitst. De vos laat zich niet zien. Sluwerd.
Bergwinters
Het leven voor een vos in het hooggebergte is hard. In geen van de alpine zones is een constant aanbod van voedsel. Zo mag hij graag een alpenmarmot verschalken, zodra deze in winterslaap gaan valt deze voedselbron weg. De bergwinters zijn lang en koud. Een dik pak sneeuw van soms wel twee meter dik maakt het onmogelijk voor de vos om actief te jagen. Dan schakelt hij over op een andere strategie. Steenbokken en gemzen verongelukken in lawines. Lawines sleuren deze karkassen naar lager gelegen hellingen die een vos wél kan bereiken.
Zwakke dieren die verhongeren sterven veelal laag in de vallei omdat ze daar met hun laatste krachten zoeken naar voedsel. De vos maakt hier handig gebruik van en is ’s winters is hij vooral een aaseter. In het voorjaar ontwaken de marmotten en aan het begin van de zomer gaan de campings open. De vos zoekt zijn schuilplaats op een hoger gelegen helling. ’s Avonds daalt hij af naar het dal. Muisstil sluipt hij naar de camping om het voedsel uit uw tent te roven. De sluwe vos is een echte overlevingskunstenaar. Dat verdient respect.
– Melvin –
